Cari Blog Ini

Shahih Al-Bukhari hadis nomor 4205 dan 4206

٤٢٠٥ - حَدَّثَنَا مُوسَى بۡنُ إِسۡمَاعِيلَ: حَدَّثَنَا عَبۡدُ الۡوَاحِدِ، عَنۡ عَاصِمٍ، عَنۡ أَبِي عُثۡمَانَ، عَنۡ أَبِي مُوسَى الۡأَشۡعَرِيِّ رَضِيَ اللهُ عَنۡهُ قَالَ: لَمَّا غَزَا رَسُولُ اللهِ ﷺ خَيۡبَرَ، أَوۡ قَالَ: لَمَّا تَوَجَّهَ رَسُولُ اللهِ ﷺ، أَشۡرَفَ النَّاسُ عَلَى وَادٍ، فَرَفَعُوا أَصۡوَاتَهُمۡ بِالتَّكۡبِيرِ: اللهُ أَكۡبَرُ اللهُ أَكۡبَرُ، لَا إِلٰهَ إِلَّا اللهُ، فَقَالَ رَسُولُ اللهِ ﷺ: (ارۡبَعُوا عَلَى أَنۡفُسِكُمۡ، إِنَّكُمۡ لَا تَدۡعُونَ أَصَمَّ وَلَا غَائِبًا، إِنَّكُمۡ تَدۡعُونَ سَمِيعًا قَرِيبًا، وَهُوَ مَعَكُمۡ). وَأَنَا خَلۡفَ دَابَّةِ رَسُولِ اللهِ ﷺ، فَسَمِعَنِي وَأَنَا أَقُولُ: لَا حَوۡلَ وَلَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللهِ، فَقَالَ لِي: (يَا عَبۡدَ اللهِ بۡنَ قَيۡسٍ). قُلۡتُ: لَبَّيۡكَ رَسُولَ اللهِ، قَالَ: (أَلَا أَدُلُّكَ عَلَى كَلِمَةٍ مِنۡ كَنۡزٍ مِنۡ كُنُوزِ الۡجَنَّةِ؟) قُلۡتُ: بَلَى يَا رَسُولَ اللهِ، فِدَاكَ أَبِي وَأُمِّي، قَالَ: (لَا حَوۡلَ وَلَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللهِ).

[طرفه في: ٢٩٩٢].

4205. Musa bin Isma’il telah menceritakan kepada kami: ‘Abdul Wahid menceritakan kepada kami dari ‘Ashim, dari Abu ‘Utsman, dari Abu Musa Al-Asy’ari—radhiyallahu ‘anhu—. Beliau berkata:

Ketika Rasulullah—shallallahu ‘alaihi wa sallam—berangkat perang Khaibar. Atau beliau berkata: Ketika Rasulullah—shallallahu ‘alaihi wa sallam—berangkat (ke Khaibar), pasukan muslimin naik ke suatu lembah, lalu mereka mengeraskan suara takbir mereka, “Allahu Akbar, Allahu Akbar. Lā ilāha illallāh.”

Rasulullah—shallallahu ‘alaihi wa sallam—bersabda, “Sayangilah diri-diri kalian! Sesungguhnya kalian tidak berdoa kepada sesuatu yang tuli dan tidak hadir. Sesungguhnya kalian berdoa kepada Yang Maha Mendengar lagi Maha Dekat dan Dia bersama kalian.”

Aku berada di belakang binatang tunggangan Rasulullah—shallallahu ‘alaihi wa sallam—. Beliau mendengarku berkata, “Lā ḥaula wa lā quwwata illa billāh (Tiada daya dan tiada kekuatan kecuali dengan pertolongan Allah).”

Lalu beliau berkata kepadaku, “Wahai ‘Abdullah bin Qais.”

Aku menyahut, “Aku penuhi panggilanmu wahai Rasulullah.”

Rasulullah bertanya, “Maukah aku tunjukkan kepadamu suatu ucapan yang termasuk salah satu perbendaharaan janah?”

Aku menjawab, “Tentu mau wahai Rasulullah. Ayahku dan ibuku sebagai tebusanmu.”

Beliau bersabda, “Lā ḥaula wa lā quwwata illa billāh.”

٤٢٠٦ - حَدَّثَنَا الۡمَكِّيُّ بۡنُ إِبۡرَاهِيمَ: حَدَّثَنَا يَزِيدُ بۡنُ أَبِي عُبَيۡدٍ قَالَ: رَأَيۡتُ أَثَرَ ضَرۡبَةٍ فِي سَاقِ سَلَمَةَ، فَقُلۡتُ: يَا أَبَا مُسۡلِمٍ، مَا هٰذِهِ الضَّرۡبَةُ؟ قَالَ: هٰذِهِ ضَرۡبَةٌ أَصَابَتۡنِي يَوۡمَ خَيۡبَرَ، فَقَالَ النَّاسُ: أُصِيبَ سَلَمَةُ، فَأَتَيۡتُ النَّبِيَّ ﷺ فَنَفَثَ فِيهِ ثَلَاثَ نَفَثَاتٍ، فَمَا اشۡتَكَيۡتُهَا حَتَّى السَّاعَةِ.

4206. Al-Makki bin Ibrahim telah menceritakan kepada kami: Yazid bin Abu ‘Ubaid menceritakan kepada kami. Beliau berkata:

Aku melihat bekas pukulan di betis Salamah. Aku bertanya, “Wahai Abu Salamah, bekas pukulan apa ini?”

Beliau menjawab, “Ini bekas dari pukulan yang mengenaiku pada hari perang Khaibar.”

Orang-orang berkata, “Salamah terluka.”

Aku datang kepada Nabi—shallallahu ‘alaihi wa sallam—lalu beliau meludah ke tempat lukaku sebanyak tiga kali. Setelah itu aku tidak pernah mengeluhkannya lagi sampai saat ini.